Mijn werk is af en toe echt om te janken! Niet omdat het slecht is of omdat mijn werkgever niet leuk is. Nee, ik bedoel echt letterlijk om te janken. Van verdriet.
Afgelopen week zijn wij een campagne gestart. Er zijn namelijk ontzettend veel brandhaarden op de wereld. Oorlogsgebieden, rampgebieden, crisesgebieden. Hoe je het noemen wilt. En ik weet dat de meningen over deze gebieden uiteenlopend zijn.
Hun eigen schuld
In Nederland kijken we het journaal of we lezen de krant of een post op internet. Op die manier krijgen we iets mee van wat er in de wereld gebeurt. Zo krijgen we een klein beetje te zien van alle ellende. Alle ellende? Nee, want de overgrote meerderheid van de ellende krijgen we niet eens te zien. Dat is niet belangrijk genoeg of niet erg genoeg...
Wel krijgen we wat mee van al het geweld dat momenteel gaande is in het Midden Oosten. Syrië, Irak, Gaza, Palestina, Israel.. Noem maar op. Ik laat me niet uit wie er nou schuld heeft in deze conflicten, maar feit is dat er ontzettend veel slachtoffers vallen. Slachtoffers die vaak net zo oud zijn als onze kinderen, onze mannen of onze ouders...
Ik kan er dan ook met mijn pet niet bij dat er mensen zijn die doodleuk beweren dat deze mensen geen hulp nodig hebben omdat dit allemaal hun eigen schuld is. Woest maakt me dat.
Mijn tranen
En zo zat ik afgelopen week in alle hectiek filmpjes te kijken door mijn perscollega gemaakt in Zuid-Soedan (ja, ook daar is een crisis gaande). Filmpjes waar ik misselijk van werd. Filmpjes waarvan ik me ging beseffen hoe idioot het is dat ik zit te miepen over of ik wel of geen suiker moet eten. Filmpjes waarvan ik echt moest huilen. Een filmpje ging over een jongen, ik schat hem een jaar of 12. Hij vertelde dat rebellen zijn dorp hadden overvallen, dat iedereen op de vlucht sloeg, maar dat sommige mannen bleven om hun dorp verdedigden tegen deze barbaren. Het hielp niks. De barbaren slachtten iedereen af die ze op hun weg tegenkwamen. Inclusief de vader, de broer en de zus van de jongen. Terwijl hij dit verhaal vertelt kijk ik naar zijn ogen. Kinderen hebben twinkelingen in hun ogen. Deze jongen niet. Ik zie niets, geen emotie, geen glinstering, helemaal niets.
Hij vertelt dat hij niemand meer heeft (blijkbaar had hij al geen moeder meer..) en dat hij de hele dag niks kan doen. Als ik de omgeving zie waarin hij staat begrijp ik dat wel. Ik zie 1 hut, een heleboel gevluchte mensen en wat hulpverleners die uit alle macht proberen om iedereen zo goed mogelijk van dienst te zijn.
Hij vertelt dat hij niemand heeft, maar dat hij vooral honger heeft. Want naast zijn familie zijn ook alle voorzieningen uitgeroeid. Geen vee, geen gewassen, niks. Hij leeft van bladeren... Bladeren!
Ik knak. Ik zie dit soort foto's en filmpje dagelijks. Maar deze raakt me. Ook omdat ik niet begrijp dat mensen (in Nederland) zich niet kunnen verplaatsen in pijn van een ander. Of misschien durven ze het niet? Hoe kunnen we negeren dat kinderen de dupe zijn van geweld?! Natuurlijk, oorlog is een menselijk iets. Maar de mensen die het meest geraakt worden, zijn mensen zoals jij en ik. Die helemaal niet willen vechten, maar gewoon willen leven met hun gezin, in veiligheid.
Geluk
Op dagen zoals deze besef ik me nog meer dat ik ontzettend gelukkig ben. Ik ben veilig. Geen dreiging van oorlog, mannen die mijn dorp afslachten of bommen van een naburig land. Hooguit dreiging van inslaande bliksem of de laatste trede van de trap die ik over het hoofd zag. Na zo'n dag kom ik thuis en knuffel ik mijn man en kinderen extra lang. Het maakt me niet uit dat ik de bus miste, dat mijn pakketje weer niet bezorgd is of dat de kat altijd voor mijn voeten loopt. Nee, wij zijn hier gelukkig!
Niet vergeten
Met dit stuk hoop ik een aantal ogen geopend te hebben. Natuurlijk mag je wel eens klagen. Maar vergeet niet dat we het hier best goed hebben en dat je moet genieten van wat je hebt en niet mopperen op wat je niet hebt. Vergeet ook niet dat achter ieder journaal item over oorlog het niet alleen gaat over wie de oorlog moet winnen of wie er nou weer schuld heeft. Nee, vergeet niet dat die oorlog ook mensen raakt. Moeders zoals jij en ik. Kinderen zoals de onze. Zij hebben onze steun ontzettend hard nodig.
Ik werk. En ik heb kinderen. De vraag die meestal meteen daarop volgt is hoeveel ik dan werk. Ik werk 32 uur per week. Als je werkende moeder bent met ongeveer zoveel uren, dan ken je de reactie waarschijnlijk wel die daarop volgt (dat doen overigens alleen moeders, vaders doen dat niet). De reactie is: '32 uur, echt?! (rollende ogen) Dat zou ik nooooooit kunnen/doen.' Of de wat ingekapselde versie 'Goh... Knap van je hoor.....'
Nou ik kan je vertellen, zo knap is het niet en ik kan niet wat zij doen, namelijk hele dagen thuis zitten met wasgoed tot over mijn oren, speelgoed overal en een hond die nog meer aandacht vraagt dan mijn kinderen. Ik vind het HEER-LIJK om te werken. Maakt mij dat een waardeloze moeder?
Ik dacht het niet. Dat ik werk wil niet zeggen dat ik niks om mijn kinderen geef. Sterker nog, je moet niet aan ze komen want geloof me, dan wil je me niet kennen.
Ik hou van mijn baan. Ik werk voor een goede-doelenorganisatie en dat heb ik altijd al willen doen. Minder werken zou misschien best kunnen, maar ik wil het niet. Ik ben van mening dat ik de baan die ik nu heb dan niet goed genoeg kan uitvoeren. Ik kies dus bewust voor die 32 uur.
Betekent dat ik mijn kinderen dan 4 dagen op de crèche of bij oma 'dump'? Zeker niet. Sterker nog, momenteel gaan mijn kinderen helemaal niet naar een opvang. Ze zijn thuis, bij hun vader.
Inderdaad.. Pappa is thuis. Mijn man werkt bij de politie en maakt onregelmatige uren. We hebben kunnen regelen dat hij doordeweeks drie dagen per week thuis is. De andere twee dagen ben ik thuis. Als mijn dochter op school zit en mijn zoon ligt in bed werk ik vanuit huis. Een geweldige regeling al zeg ik het zelf. Mede dankzij twee flexibele werkgevers en een fantastische vader die graag zelf voor zijn kinderen zorgt.
Mijn kinderen krijgen dus alle aandacht die ze maar willen. Ze worden niet verwaarloosd, komen geen aandacht tekort en hebben alle tijd van de wereld om met vriendjes en vriendinnetjes te spelen.
Maar ze hebben ook een gelukkige vader, want hij vindt het heerlijk om zoveel tijd met ze door te brengen. En een gelukkige moeder, die het heerlijk vindt dat ze niet altijd over luiers, voeding en schooltassen hoeft na te denken. Werken zorgt ervoor dat ik naast mamma ook gewoon Celine kan zijn, dat ik een betere mamma kan zijn en dat thuiskomen nog leuker wordt. En zo spreken we van een win-win situatie.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet heus dat er moeders zijn die het ge-wel-dig vinden om elke dag thuis te zijn met hun kroost en de zorgzame moeder en echtgenote zijn. Fantastisch! Ik ben voor! Ik veroordeel hen niet, want dat is wat zij leuk vinden.
Het zou toch ook fijn zijn als dat andersom ook niet steeds gebeurt.
Dus moeders.. Zullen we afspreken dat we nooit meer met ogen rollen en elkaar voor gek verklaren? Dan is de wereld een stuk gezelliger.
Onze slaapkamer is ineens verlicht en dan dat geluid... De babyfoon slaat maximaal uit. Ik kijk op mijn telefoon. 03.58 uur.... Waarom?! Ik kijk naast me. Manlief slaapt (of doet alsof). En dus ga ik naar beneden.
Ik wist natuurlijk waar ik aan begon toen een jaar geleden mijn eierstokken na vier en een half jaar weer begonnen te klapperen. De luiers, gedoe met borstvoeding, gestuntel met flesvoeding, een totaal afhankelijk hummeltje. Maar die slapeloze nachten.... Die was ik even vergeten. Milou is inmiddels 5. Haar hobby is slapen. Het liefst lang. Al vanaf dat ze klein was. Tuurlijk heeft ze wel in het begin gehuild. Maar zodra die aan de fles ging, was het snel gebeurd. Om zeven uur erin, om zeven uur eruit. Vandaag de dag nog steeds. Liever blijft ze langer liggen. Ze komt er pas uit als ik naast haar bed sta. Ik weet het.. Luxe!
En dan dit. Een tijd ging het goed. Toen werd hij strontverkouden en kreeg hij geen lucht zodra hij ging liggen. Heel zielig! Zijn ritme was totaal verpest. Ik hou van ritme. Rust, ritme en regelmaat. Het staat in alle boeken en ik pas het maar al te graag toe. Het werkt. Voor mij en voor mijn kinderen. Toen hij beter was, duurde het even voor hij weer in zijn normale ritme was. Vorige week zaten we er weer helemaal in. Tot eergisteren... Oorzaak: tand op komst.
Dex kwijlt normaal al veel, maar nu? Volgens mij kan ik er een badkuip mee vullen op een dag. Eten wil hij bijna niet en die fles... Een paar slokken en dan is het weer klaar. De hele dag zit hij alleen maar met zijn vinger in zijn mond. En dat is verder niet zo erg. Die vinger is best schattig. En die natte rompers vervangen we met gemak. Maar die luiers.... Wel vijf keer per dag knettert hij ze helemaal vol. Ik vraag me soms echt af waar het vandaan komt.
Als ik beneden ben en zijn kamerdeur open, ruik ik het al. Het is weer zover. Ik snap wel dat hij daarom zo moet gillen. Lekker is anders... Ik kan je vertellen dat ik ook liever iets anders doe om 4 uur in de ochtend. Ik snap nu ook waarom manlief nog ligt te slapen. Zodra die luier af is en de billen weer schoon zijn, is hij stil. Ik ga zitten en geef hem nog even een troostfles. Ik zak onderuit in die fijne stoel en leg mijn hoofd even naar achter. Ondertussen bedenk ik me dat ik dit toch niet van tevoren bedacht heb. Een paar keer per nacht eruit. Met je slaaphoofd boven vieze luiers. Wie verzint dit toch? Waarom?!
Opeens wordt de fles weggeduwd. Ik doe mijn ogen open en kijk naar beneden. Dex ligt bijna weer te slapen, maar geeft me nog even een brede glimlach. Daarom dus....
This one's for mommy. Voor alle 'huismoeders' die met veel liefde voor hun kinderen zorgen, het huis op orde houden en daar soms knettergek van worden. Voor alle werkende moeders die met net zoveel liefde voor hun kinderen zorgen, ze af en toe bij een oppas brengen en er gek van worden dat ze zich daar voor moeten verantwoorden. Voor alle moeders in spe die nu nog op een roze wolk zitten. Maar ook voor alle vaders die niet begrijpen waarom moeders af en toe zo klagen tot ze zelf een paar dagen op hun kinderen 'moeten passen'.
Welkom in mijn leven. Ik ben moeder van twee prachtige kinderen. Dochter Milou van 5 en zoon Dex van 5 maanden. Maar ik ben ook vrouw van. Van mijn man Ben, werkend bij de politie. We zijn al 16 jaar samen. Inderdaad.... vanaf de middelbare school. En ik ben fondsenwerver van beroep. Zoals Milou het zegt: 'Mamma spaart centjes voor mensen die het niet zo goed hebben.'
Deze blog is vooral om andere moeders een kijkje in mijn leven te geven. Te laten zien dat het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Om te laten zien dat er ook andere mamma's zijn die hun leven niet perfect op orde hebben. In ieder geval 1. Ik dus. Mijn motto: Good Enough is the new Perfect.
In mijn blog deel ik een aantal onderwerpen. 'Home' over mijn leven thuis, 'Work' over mijn andere leven als werkende moeder, 'Jummy mummy' over het feit dat ik naast mamma ook nog vrouw van ben en 'Travel' omdat ik hou van reizen en ik vind dat je dat met kinderen nog steeds kunt doen.
Ik hoop dat je mijn blog wilt lezen. Lach erom, schrik ervan, verbaas je. Het maakt niet uit. Dit ben ik en misschien lijken we in sommige opzichten wel op elkaar....
