dinsdag 2 december 2014

De echte betekenis van dubbel D

Ik ben deze blog begonnen omdat er zoveel zaken zijn bij moeders die niet worden uitgesproken. Want ja, als moeder wil je niet zeuren. Je moet voor je kinderen zorgen en het huishouden doen. De meesten van ons hebben nog een partner die ze tevreden willen houden en sommigen van ons werken er ook nog eens bij. Geen tijd om te zeuren (al doen we dat natuurlijk wel, af en toe). 

Taboe
En dus blijven sommige onderwerpen op de plank liggen. Terwijl sommige van deze onderwerpen misschien JUIST besproken zouden moeten worden. Ik denk dat het een hoop zou schelen. Al is het alleen maar om het zelfvertrouwen van moeders op te krikken. Maar goed, om dan ook echt zo'n onderwerp aan te snijden in de wetenschap dat anderen (lees: bekenden) het gaan lezen... Dus bij deze dames, voor alle moeders. You're not alone!

De magie van zwangerschap...
Als het om rondingen gaat heb ik bij de creatie ervan niet bepaald achter in de rij gestaan. J-Lo achterwerk (nou ja, als ik blijf trainen) en een fijne voorgevel. En toen werd ik zwanger...
Ok, ik weet dat tijdens een zwangerschap van alles met je lijf gebeurt. Dat je meer haar krijgt, dat je gaat stralen en dat je borsten groeien. Maar hallo!! Ik wist niet dat ze zo groot konden worden. Dat er BH's bestaan waar je gewoon met je hele hoofd inpast!  Ik groeide van een cup 70E naar een heuse 70H!



Milk please
Natuurlijk wist ik dat "ze" een functie hadden. Inmiddels hebben de dames al heel wat liters melk geproduceerd. Twee kinderen zijn er groot (nou ja, groter..) mee geworden. En het was superfijn dat "ze" dat zo goed gedaan hebben. Overigens was ik het na 5 maanden wel zat en dus ben ik bij beide kinderen na 5 maanden overgegaan op flesvoeding. Dat maken ze ook niet voor niks.

Dubbel D
Tja, en dan komt het tragische moment dat je melkproductie afneemt. Wat inhoudt dat de grootte van de dames niet meer noodzakelijk is. En dus gaan ze langzaam terug naar hun oude grootte.. Dacht je!
Want die huid is zolang opgerekt geweest dat de elasticiteit er ook wel uit is. En zo sta je dan op een dag voor de spiegel naar twee verlepte bloempjes te kijken die je, tot je grote schrik, zowat kunt dubbelvouwen..

Komt het ooit nog goed?
Echt, deze vraag stel ik mezelf de laatste tijd regelmatig. Er is natuurlijk een aantal opties. We nemen ze even door. Optie A: we laten ze opvullen met een of ander chemisch goedje waardoor ze er weer als 18 uitzien. Optie B: we accepteren het dat onze meisjes hun werk gedaan hebben en huilen af en toe in stilte dat het moment gekomen is...

Yummy Mommy
Ik zou liegen als ik optie A niet al een paar keer overwogen heb. Ik wil er voor manlief toch appetijtelijk uit blijven zien. Maar ik ben niet zo van de operaties en het kost ook nog eens klauwen met geld. Dan ga ik toch liever op vakantie naar een zonovergoten land. En lig ik dan aan het zwembad in mijn bikini en mijn ietwat uitgezakte buikje? Jazeker! Want iemand moet Marlies Dekkers op de been houden.. Maar buiten dat vinden mijn man en mijn kindjes mij nog steeds de liefste en mooiste moeder van de wereld. Gelukkig maar, blijf het vooral zeggen, want dat is alles wat ik wil weten.



donderdag 16 oktober 2014

Henoch wat!??

Wij hebben het geluk dat onze kinderen redelijk makkelijk zijn. Ze eten goed, ze slapen goed en ze zijn (bijna) nooit ziek. OK, van Dex kunnen we dat nog niet zo lang zeggen, maar Milou is al ruim 5 jaar ons prinsesje en ik kan eerlijk zeggen dat ze slechts een keer echt goed ziek is geweest. Een-hele-week-als-een-zielig-vogeltje-op-de- bank-liggen ziek. Dat vond ik al erg!

Maar sinds vier weken heeft ons schatje een serieuze ziekte. Zo een met een hele ingewikkelde naam en waar je echt niet snel van af komt. 

Poep langs haar benen
Vier weken geleden zat ik op het balkon van het zwembad naar de zwemles van dochterlief te kijken. Op een gegeven moment moest ze (alweer) naar de wc. Opeens zegt een van de moeders naast me: "Heeft ze nou poep langs haar benen lopen?" Ik schrik. Dat zal toch zeker niet. Ik ren naar beneden, mag gelukkig het zwembad in en zie dat ze inmiddels alweer in het water ligt. Na een check bij Milou en de juf ga ik weer gerust terug naar het zweetbalkon. Geen poep.

Insectenbeet
Als we terug zijn in de kleedkamer en ik droog haar af zie ik tot mijn schrik dat ze hele grote rode vlekken op haar been heeft. Het zijn ook nog bulten. Er loopt een spoor van haar enkel tot boven haar knie. Ik snap nu dat die moeder dacht dat ze iets langs haar been had lopen.. Het lijkt wel alsof er een beest in haar legging heeft gezeten en bij iedere stap in die krappe tunnel dacht: " Ik bijt!"
Gelukkig zit de apotheek naast het zwembad. Dan kan ik daar mooi een ontstekingsremmertje halen. Ik reageer tenslotte ook zo erg op muggenbeten.  

HAP
Bij de apotheek aangekomen krijg ik geen zalfje. Volgens de vrouw achter de balie is het geen insectenbeet. Ik moet langs de huisartsenpost. Pffff... Weet die vrouw wel hoe lastig dat is?! Het is etenstijd. Mijn man is tot vanavond laat aan het werk en ik heb een baby van 5 maanden die zweert bij regelmaat. Hoe ga ik dat doen dan?
Maar goed, alles voor mijn kind. Dus ik regel een oppas (dank buurman) en rij uiteindelijk om half 8 richting de HAP. Daar aangekomen staan er twee huisartsen te kijken alsof mijn kind gouden benen heeft. Nooit gezien, tja wat is het, het is gezwollen.... Ja, dat was mij ook wel opgevallen. Het advies dat ik mee krijg? Koelen, dat verlicht de zwelling. Je meent het! O ja, en ik moet de volgende dag maar naar mijn eigen huisarts met een potje urine.


Het wordt erger
De volgende dag gaan we braaf met een potje urine naar onze eigen dokter. Dat was ook nog wat. Moest ze in een potje plassen. Grote hilariteit en acuut geen zin om te plassen. Toe maar schat. Mamma vindt het niet erg dat je over haar hand plast....
Onze eigen huisarts heeft een vermoeden en belt met de dermatoloog. Die wil ons de volgende dag direct zien. Hmmm, dat voelt toch ineens erg urgent. En dat het urgent is, blijkt snel. Milou krijgt nog meer vlekken. En iedere vlek zorgt voor zwelling op haar benen. Inmiddels zit het niet meer alleen op haar onderbenen, maar ook op haar bovenbenen en billen. Die zwellingen zorgen ervoor dat ze haar benen niet meer kan bewegen. 's Avonds staat ze naast de bank te krijsen van de pijn omdat ze niet meer op de bank kan komen. EN vervolgens omdat ze er niet vanaf kan komen. Mijn hart breekt...

Het puntje en het paaltje
OK, uiteindelijk dus bij de dermatoloog geweest. En de kinderarts. En de bloedprikbalie (drama en uiteindelijk niet gelukt...). En nog een potje urine. Maar na 4 dagen weten we wat ze heeft. Het heeft een naam: Henoch Schonlein Purpura. Wat?! Ja, precies... Zeg maar HSP. Maar wat is het?
Blijkbaar is het een auto-immuun ziekte. Begonnen met een onschuldige bacterie in haar longen of nieren. Ik voel me meteen schuldig. Had ik dat moeten opmerken? De dokter zegt gelukkig dat je dit meestal niet opmerkt. Het lichaam reageert op die bacterie en wil dit afstoten. Daarom maakt het een soort anti-stof. Deze anti-stof zorgt er nu echter voor dat mijn prinsesje niet meer kan lopen.... Geweldig...

Gefrustreerd
Gelukkig is het geen chronische ziekte. Het moet uiteindelijk vanzelf het lichaam verlaten. Maar gemiddeld duurt het zo'n 6-8 weken. Het zorgt niet alleen voor de vlekken (dit zijn ontstekingen in haar bloedbanen), maar ook voor ontstekingen in haar gewrichten. Dat zorgt er dus voor dat lopen en staan soms zeer pijnlijk is. Het is te vergelijken met reuma. Advies is om rustig aan te doen. 
Dus nu zit ze in een rolstoel. Ziet er super heftig uit. Maar lopen naar school is te ver. En overbelasting kan gevaarlijk zijn. We willen natuurlijk niet dat ze er iets aan overhoudt.
De eerste paar dagen is het nog leuk. Handig zo'n stoel, hoeft ze niet te lopen. Maar al snel is de lol eraf. Want niet lopen betekent ook niet rennen, niet spelen en al helemaal niet balletten, klimmen op het klimrek of meedoen met de gymles. Resultaat na twee weken: een boos en gefrustreerd meisje met heel veel vlekken en zere armen en benen...



Op de helft
Inmiddels is het vier weken later. Nog steeds zit ze onder de vlekken. Gelukkig zijn de ontstekingen in haar gewrichten al een stuk minder. Het komt en het gaat. De ene keer heftiger dan de andere. Ze mag al meer meedoen op school, hoeft niet meer altijd in die ellendige rolstoel en kan weer met vriendinnetjes spelen. Ze geeft zelf goed aan wanneer het mis is. Dan kruipt ze op de bank met een wit snoetje, vraagt om een pilletje en dan wil ze naar bed. Om half 6 's avonds... Het is ongelooflijk.

Je zal het maar hebben
Deze situatie is ontzettend vervelend. Soms voor ons (ooit geprobeerd om een kind in een rolstoel naar school te duwen als je ook een baby in een kinderwagen hebt?), maar vooral voor Milou. Ze is niet zichzelf en kan zichzelf ook niet zijn, ook al wil ze dat. Ze moet rustig aan doen en voor een 5-jarige is dat niet te doen.
Vervelend is het juiste woord, want ik denk meteen aan al die ouders met kinderen die door wat voor ziekte dan ook, dit dagelijks moeten meemaken. De pijn van je kind waar je niks aan kunt doen, toezien dat je kind geen kind kan zijn en dan die zorg. Echt diep respect! Je wilt voor je kind het allerbeste en wat voor woord gebruik je als de ziekte van je kind niet overgaat? Ik kan er maar 1 bedenken.

Voor alle ouders, opa's en oma's en andere verzorgers die dit dagelijks moeten meemaken. Ik neem mijn petje af voor jullie. Ik wens jullie veel sterkte en hoop van harte dat jullie met elkaar de kleine gelukjes in het leven mogen vieren. Dat jullie kindjes toch vaak genoeg kind kunnen zijn en zo onbezorgd mogelijk door het leven gaan.

maandag 29 september 2014

Vergeten kinderen

Mijn werk is af en toe echt om te janken! Niet omdat het slecht is of omdat mijn werkgever niet leuk is. Nee, ik bedoel echt letterlijk om te janken. Van verdriet.

Afgelopen week zijn wij een campagne gestart. Er zijn namelijk ontzettend veel brandhaarden op de wereld. Oorlogsgebieden, rampgebieden, crisesgebieden. Hoe je het noemen wilt. En ik weet dat de meningen over deze gebieden uiteenlopend zijn. 

Hun eigen schuld
In Nederland kijken we het journaal of we lezen de krant of een post op internet. Op die manier krijgen we iets mee van wat er in de wereld gebeurt. Zo krijgen we een klein beetje te zien van alle ellende. Alle ellende? Nee, want de overgrote meerderheid van de ellende krijgen we niet eens te zien. Dat is niet belangrijk genoeg of niet erg genoeg...
Wel krijgen we wat mee van al het geweld dat momenteel gaande is in het Midden Oosten. Syrië, Irak, Gaza, Palestina, Israel.. Noem maar op. Ik laat me niet uit wie er nou schuld heeft in deze conflicten, maar feit is dat er ontzettend veel slachtoffers vallen. Slachtoffers die vaak net zo oud zijn als onze kinderen, onze mannen of onze ouders... 
Ik kan er dan ook met mijn pet niet bij dat er mensen zijn die doodleuk beweren dat deze mensen geen hulp nodig hebben omdat dit allemaal hun eigen schuld is. Woest maakt me dat.

Mijn tranen
En zo zat ik afgelopen week in alle hectiek filmpjes te kijken door mijn perscollega gemaakt in Zuid-Soedan (ja, ook daar is een crisis gaande). Filmpjes waar ik misselijk van werd. Filmpjes waarvan ik me ging beseffen hoe idioot het is dat ik zit te miepen over of ik wel of geen suiker moet eten. Filmpjes waarvan ik echt moest huilen. Een filmpje ging over een jongen, ik schat hem een jaar of 12. Hij vertelde dat rebellen zijn dorp hadden overvallen, dat iedereen op de vlucht sloeg, maar dat sommige mannen bleven om hun dorp verdedigden tegen deze barbaren. Het hielp niks. De barbaren slachtten iedereen af die ze op hun weg tegenkwamen. Inclusief de vader, de broer en de zus van de jongen. Terwijl hij dit verhaal vertelt kijk ik naar zijn ogen. Kinderen hebben twinkelingen in hun ogen. Deze jongen niet. Ik zie niets, geen emotie, geen glinstering, helemaal niets. 
Hij vertelt dat hij niemand meer heeft (blijkbaar had hij al geen moeder meer..) en dat hij de hele dag niks kan doen. Als ik de omgeving zie waarin hij staat begrijp ik dat wel. Ik zie 1 hut, een heleboel gevluchte mensen en wat hulpverleners die uit alle macht proberen om iedereen zo goed mogelijk van dienst te zijn.
Hij vertelt dat hij niemand heeft, maar dat hij vooral honger heeft. Want naast zijn familie zijn ook alle voorzieningen uitgeroeid. Geen vee, geen gewassen, niks. Hij leeft van bladeren... Bladeren!
Ik knak. Ik zie dit soort foto's en filmpje dagelijks. Maar deze raakt me. Ook omdat ik niet begrijp dat mensen (in Nederland) zich niet kunnen verplaatsen in pijn van een ander. Of misschien durven ze het niet? Hoe kunnen we negeren dat kinderen de dupe zijn van geweld?! Natuurlijk, oorlog is een menselijk iets. Maar de mensen die het meest geraakt worden, zijn mensen zoals jij en ik. Die helemaal niet willen vechten, maar gewoon willen leven met hun gezin, in veiligheid.



Geluk
Op dagen zoals deze besef ik me nog meer dat ik ontzettend gelukkig ben. Ik ben veilig. Geen dreiging van oorlog, mannen die mijn dorp afslachten of bommen van een naburig land. Hooguit dreiging van inslaande bliksem of de laatste trede van de trap die ik over het hoofd zag. Na zo'n dag kom ik thuis en knuffel ik mijn man en kinderen extra lang. Het maakt me niet uit dat ik de bus miste, dat mijn pakketje weer niet bezorgd is of dat de kat altijd voor mijn voeten loopt. Nee, wij zijn hier gelukkig!

Niet vergeten
Met dit stuk hoop ik een aantal ogen geopend te hebben. Natuurlijk mag je wel eens klagen. Maar vergeet niet dat we het hier best goed hebben en dat je moet genieten van wat je hebt en niet mopperen op wat je niet hebt. Vergeet ook niet dat achter ieder journaal item over oorlog het niet alleen gaat over wie de oorlog moet winnen of wie er nou weer schuld heeft. Nee, vergeet niet dat die oorlog ook mensen raakt. Moeders zoals jij en ik. Kinderen zoals de onze. Zij hebben onze steun ontzettend hard nodig.




vrijdag 19 september 2014

Working mom = Worthless mom?

Ik werk. En ik heb kinderen. De vraag die meestal meteen daarop volgt is hoeveel ik dan werk. Ik werk 32 uur per week. Als je werkende moeder bent met ongeveer zoveel uren, dan ken je de reactie waarschijnlijk wel die daarop volgt (dat doen overigens alleen moeders, vaders doen dat niet). De reactie is: '32 uur, echt?! (rollende ogen) Dat zou ik nooooooit kunnen/doen.' Of de wat ingekapselde versie 'Goh... Knap van je hoor.....'

Nou ik kan je vertellen, zo knap is het niet en ik kan niet wat zij doen, namelijk hele dagen thuis zitten met wasgoed tot over mijn oren, speelgoed overal en een hond die nog meer aandacht vraagt dan mijn kinderen. Ik vind het HEER-LIJK om te werken. Maakt mij dat een waardeloze moeder?
Ik dacht het niet. Dat ik werk wil niet zeggen dat ik niks om mijn kinderen geef. Sterker nog, je moet niet aan ze komen want geloof me, dan wil je me niet kennen.

Ik hou van mijn baan. Ik werk voor een goede-doelenorganisatie en dat heb ik altijd al willen doen. Minder werken zou misschien best kunnen, maar ik wil het niet. Ik ben van mening dat ik de baan die ik nu heb dan niet goed genoeg kan uitvoeren. Ik kies dus bewust voor die 32 uur.



Betekent dat ik mijn kinderen dan 4 dagen op de crèche of bij oma 'dump'? Zeker niet. Sterker nog, momenteel gaan mijn kinderen helemaal niet naar een opvang. Ze zijn thuis, bij hun vader. 
Inderdaad.. Pappa is thuis. Mijn man werkt bij de politie en maakt onregelmatige uren. We hebben kunnen regelen dat hij doordeweeks drie dagen per week thuis is. De andere twee dagen ben ik thuis. Als mijn dochter op school zit en mijn zoon ligt in bed werk ik vanuit huis. Een geweldige regeling al zeg ik het zelf. Mede dankzij twee flexibele werkgevers en een fantastische vader die graag zelf voor zijn kinderen zorgt.

Mijn kinderen krijgen dus alle aandacht die ze maar willen. Ze worden niet verwaarloosd, komen geen aandacht tekort en hebben alle tijd van de wereld om met vriendjes en vriendinnetjes te spelen. 
Maar ze hebben ook een gelukkige vader, want hij vindt het heerlijk om zoveel tijd met ze door te brengen. En een gelukkige moeder, die het heerlijk vindt dat ze niet altijd over luiers, voeding en schooltassen hoeft na te denken. Werken zorgt ervoor dat ik naast mamma ook gewoon Celine kan zijn, dat ik een betere mamma kan zijn en dat thuiskomen nog leuker wordt. En zo spreken we van een win-win situatie.

Begrijp me niet verkeerd, ik weet heus dat er moeders zijn die het ge-wel-dig vinden om elke dag thuis te zijn met hun kroost en de zorgzame moeder en echtgenote zijn. Fantastisch! Ik ben voor! Ik veroordeel hen niet, want dat is wat zij leuk vinden.
Het zou toch ook fijn zijn als dat andersom ook niet steeds gebeurt. 

Dus moeders.. Zullen we afspreken dat we nooit meer met ogen rollen en elkaar voor gek verklaren? Dan is de wereld een stuk gezelliger.

zaterdag 13 september 2014

Waarom?!



Onze slaapkamer is ineens verlicht en dan dat geluid... De babyfoon slaat maximaal uit. Ik kijk op mijn telefoon. 03.58 uur.... Waarom?! Ik kijk naast me. Manlief slaapt (of doet alsof). En dus ga ik naar beneden.

Ik wist natuurlijk waar ik aan begon toen een jaar geleden mijn eierstokken na vier en een half jaar weer begonnen te klapperen. De luiers, gedoe met borstvoeding, gestuntel met flesvoeding, een totaal afhankelijk hummeltje. Maar die slapeloze nachten.... Die was ik even vergeten. Milou is inmiddels 5. Haar hobby is slapen. Het liefst lang. Al vanaf dat ze klein was. Tuurlijk heeft ze wel in het begin gehuild. Maar zodra die aan de fles ging, was het snel gebeurd. Om zeven uur erin, om zeven uur eruit. Vandaag de dag nog steeds. Liever blijft ze langer liggen. Ze komt er pas uit als ik naast haar bed sta. Ik weet het.. Luxe!

En dan dit. Een tijd ging het goed. Toen werd hij strontverkouden en kreeg hij geen lucht zodra hij ging liggen. Heel zielig! Zijn ritme was totaal verpest. Ik hou van ritme. Rust, ritme en regelmaat. Het staat in alle boeken en ik pas het maar al te graag toe. Het werkt. Voor mij en voor mijn kinderen. Toen hij beter was, duurde het even voor hij weer in zijn normale ritme was. Vorige week zaten we er weer helemaal in. Tot eergisteren... Oorzaak: tand op komst.

Dex kwijlt normaal al veel, maar nu? Volgens mij kan ik er een badkuip mee vullen op een dag. Eten wil hij bijna niet en die fles... Een paar slokken en dan is het weer klaar. De hele dag zit hij alleen maar met zijn vinger in zijn mond. En dat is verder niet zo erg. Die vinger is best schattig. En die natte rompers vervangen we met gemak. Maar die luiers.... Wel vijf keer per dag knettert hij ze helemaal vol. Ik vraag me soms echt af waar het vandaan komt.

Als ik beneden ben en zijn kamerdeur open, ruik ik het al. Het is weer zover. Ik snap wel dat hij daarom zo moet gillen. Lekker is anders... Ik kan je vertellen dat ik ook liever iets anders doe om 4 uur in de ochtend. Ik snap nu ook waarom manlief nog ligt te slapen. Zodra die luier af is en de billen weer schoon zijn, is hij stil. Ik ga zitten en geef hem nog even een troostfles. Ik zak onderuit in die fijne stoel en leg mijn hoofd even naar achter. Ondertussen bedenk ik me dat ik dit toch niet van tevoren bedacht heb. Een paar keer per nacht eruit. Met je slaaphoofd boven vieze luiers. Wie verzint dit toch? Waarom?!

Opeens wordt de fles weggeduwd. Ik doe mijn ogen open en kijk naar beneden. Dex ligt bijna weer te slapen, maar geeft me nog even een brede glimlach. Daarom dus....

vrijdag 12 september 2014

Aangenaam..

This one's for mommy. Voor alle 'huismoeders' die met veel liefde voor hun kinderen zorgen, het huis op orde houden en daar soms knettergek van worden. Voor alle werkende moeders die met net zoveel liefde voor hun kinderen zorgen, ze af en toe bij een oppas brengen en er gek van worden dat ze zich daar voor moeten verantwoorden. Voor alle moeders in spe die nu nog op een roze wolk zitten. Maar ook voor alle vaders die niet begrijpen waarom moeders af en toe zo klagen tot ze zelf een paar dagen op hun kinderen 'moeten passen'.

Welkom in mijn leven. Ik ben moeder van twee prachtige kinderen. Dochter Milou van 5 en zoon Dex van 5 maanden. Maar ik ben ook vrouw van. Van mijn man Ben, werkend bij de politie. We zijn al 16 jaar samen. Inderdaad.... vanaf de middelbare school. En ik ben fondsenwerver van beroep. Zoals Milou het zegt: 'Mamma spaart centjes voor mensen die het niet zo goed hebben.'

Deze blog is vooral om andere moeders een kijkje in mijn leven te geven. Te laten zien dat het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Om te laten zien dat er ook andere mamma's zijn die hun leven niet perfect op orde hebben. In ieder geval 1. Ik dus. Mijn motto: Good Enough is the new Perfect. 

In mijn blog deel ik een aantal onderwerpen. 'Home' over mijn leven thuis, 'Work' over mijn andere leven als werkende moeder, 'Jummy mummy' over het feit dat ik naast mamma ook nog vrouw van ben en 'Travel' omdat ik hou van reizen en ik vind dat je dat met kinderen nog steeds kunt doen.


Ik hoop dat je mijn blog wilt lezen. Lach erom, schrik ervan, verbaas je. Het maakt niet uit. Dit ben ik en misschien lijken we in sommige opzichten wel op elkaar....